ELA z siedzibą w Bratysławie
13 czerwca 2019 Rada EPSCO zdecydowała, że Bratysława będzie siedzibą Europejskiego Urzędu ds. Pracy (ELA). Ponadto, 11 lipca opublikowano w Dzienniku Urzędowym UE tekst rozporządzenia 2019/1149/UE ustanawiającego ten Urząd. W komentarzu dla EurActiv.com,
dr Marcin Kiełbasa, prawnik IMP, analizuje obawy związane z oczekiwaniami wobec ELA. Z jednej bowiem strony niektóre państwa członkowskie oczekują, że Urząd zintensyfikuje kontrole w obszarze transgranicznej mobilności pracowników. Z drugiej – inne państwa podkreślają konieczność ułatwiania dostępu do informacji oraz wspierania uczciwej (‘fair’) mobilności pracy.
Urząd, nie Agencja
Przewodniczący Jean-Claude Juncker ogłosił utworzenie Europejskiego Urzędu ds. Pracy podczas swojego wystąpienia o stanie Unii Europejskiej 13 września 2017 r. Z kolei Komisja Europejska zaprezentowała swoją propozycję rozporządzenia w marcu 2018 r.
Istotną kwestią w negocjacjach okazało się już samo zagadnienie… nazwy tej instytucji. Część państw członkowskich oraz europosłów sprzeciwiała się w szczególności zbyt dużemu i dyskrecjonalnemu zakresowi władzy dla „Urzędu” (co miałoby znajdować również wyraz w jego nazwie – zamiast tego proponowano „Agencję”). Niemniej jednak negocjatorzy unijnych instytucji zdołali wypracować taki tekst rozporządzenia, iż nawet „Urząd” w nazwie okazał się do przyjęcia dla stron.
Zadania Europejskiego Urzędu ds. Pracy i związane z nimi kontrowersje
ELA ma zapewniać pomoc państwom członkowskim i Komisji w skutecznym stosowaniu i egzekwowaniu prawa Unii w zakresie mobilności pracowników oraz koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego na terenie Unii, w tym ułatwiając uzyskiwanie informacji w dziedzinie mobilności, wspierając współpracę państw członkowskich w zakresie egzekwowania odpowiednich przepisów prawa UE, prowadząc mediacje i pomagając w rozstrzyganiu transgranicznych sporów państw członkowskich, czy wspierając ich współpracę w przeciwdziałaniu pracy nierejestrowanej.
Kilka zadań Urzędu okazało się kością niezgody w instytucjonalnych negocjacjach.
Były to to w szczególności koordynacja i wsparcie uzgodnionych i wspólnych inspekcji, mediacja w sporach między państwami członkowskimi oraz wspieranie państw członkowskich w walce z pracą nierejestrowaną.
Do tego doszły wspomniane już rozbieżne oczekiwania co do roli Urzędu wśród państw członkowskich. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że są one nie do pogodzenia. Jednak konsensus, satysfakcjonujący dla wszystkich stron, jest możliwy do osiągnięcia przy odpowiednim wykorzystaniu ram prawnych Urzędu.
Pełny tekst komentarza opublikowanego przez EurActiv.com można znaleźć
tutaj.
